Dla Jeana Nouvela (ur. 1945) architektura to „sztuka wizualna, produkcja obrazów”. Zdematerializowana architektura, w której głównymi bohaterami są światło i powierzchnie, a nie rzeźbiarska jakość dzieła. Nouvel jest także zwolennikiem społecznego i kulturowego znaczenia architektury, przekonany, że powinna ona nawiązywać kontakt ze światem, w ciągłej wymianie z innymi dyscyplinami. Swoją postawę wiele zawdzięcza doświadczeniu zdobytemu pod koniec lat sześćdziesiątych w pracowni C. Parenta i P. Virilio, które ukształtowało jego krytyczne i multidyscyplinarne podejście do projektowania. Od 1987 r. z ukończenie jego Institut du Monde Arabe w Paryżu, każde stworzone przez niego dzieło spotyka się z ciepłym przyjęciem krytyki; wśród nich warto wymienić Fondation Cartier w Paryżu (1994), Centrum Handlowe Euralille w Lille (1995), Centrum Kulturalno-Kongresowe w Lucernie (1998), Palais de Justice w Nantes (2000), Torre Agbar w Barcelonie (2000-05), Centrum Badań i Rozwoju Brembo SpA w Bergamo (2001-07), Musée du Quai Branly w Paryżu (2006) i 100 11th Avenue, Nowy Jork, NY (2006). W 2008 roku otrzymał Nagrodę Pritzkera.